Jopie van Zuuk heeft een aandeel in zo ongeveer alles wat in de Grote Kerk speelt. Ze staat alleen niet op de kansel…. Een groot deel van de week inclusief vele avonden is ze er te vinden om als vrijwilliger op een of andere manier haar diensten te verlenen. “Ja wacht even, in teamverband hoor. Juist die samenwerking is mijn drijfveer. Ik durf dit best uniek te noemen”, geeft ze aan.
Of het een roeping is? “Dat vraag ik me ook af. Bij ons thuis had niemand iets met de kerk. De kinderen werden traditioneel gedoopt en dat was het dan. Ik fietste braaf naar de zondagschool in Vemde, kreeg een bundeltje. “Kinderen van één Vader” wat ik koesterde. Toen ik 12 werd, wilde ik graag een keer een kerkdienst bijwonen. Ik zat er al vroeg. Er kwam een dame naar me toe die me er op wees dat ik op een betaalde plek zat. Ik moest naar de zijkant achter een pilaar. Dat vond ik vreemd, want de kerk is er toch voor iedereen?
Dat heeft een tijd door mijn hoofd gespeeld totdat ik een briefje kreeg met de vraag of ik iets in die kerk wilde doen. Ik had op dat moment al vijf werkhuizen en had geen behoefte om nog meer te poetsen. De brief ging in de lade en was er waarschijnlijk niet meer uitgekomen als iemand van de kerk me niet had gebeld met de vraag of ik niet wilde meewerken aan koffie schenken na de dienst. Ik heb aangegeven het hooguit vier keer in een jaar te willen doen.”
En dat pakte even anders uit… “Dat mag je wel zeggen. Het was zo leuk dat ik gelijk heb gezegd: rooster me maar in voor de rest van het jaar. Even later kwam ‘opperkoster’ Jan Bibo met de vraag of ik één van de kosters in zijn team wilde worden. Ik zei meteen ja, zonder met mijn man Eppie te hebben overlegd. Die vond het overigens prima en laat ik er gelijk bij zeggen dat wanneer een partner er niet achter staat je er nooit aan moet beginnen.
Vervolgens liet ik me winnen voor de diaconie. Daarna zitting in het College van Diaconieën, waarin vier Eper kerken samenwerken. Ik zit als enige vrouw in een gremium met vertegenwoordigers van Veluwse kerken.” Ze vergeet ‘gemakshalve’ dat ze een spil is in de catering, bij avondbijeenkomsten als concerten en vergaderingen en bij rouw- en trouwdiensten. Er daagt al weer een nieuwe uitdaging in het verhuren van de kerk aan derden.
Doorgesleept
In november 2017 overleed plotseling haar man. “De kerk heeft me erdoor gesleept. Zoveel welgemeende woorden, zoveel warme steun.” Haar sociale inborst komt het best tot z’n recht bij hulp aan mensen die armoede lijden. Geloof me, het komt voor dat er soms geen geld is voor luiers of voor brood. Ik heb goede contacten met instellingen die materieel bijspringen. We zijn als kerk geen Sinterklaas, we spreken af dat er terugbetaald moet worden bij leningen. Wanneer echter met veel pijn en moeite de helft van het geleende bedrag bijeen is gebracht stel ik voor om het restant kwijt te schelden. Dan is er inmiddels genoeg aan goede instelling bewezen.”
Met ingang van 9 september staan de deuren van de kerk iedere woensdagmorgen van 10.00 tot 11.00 uur open voor iedereen die behoefte heeft aan een gesprek. Jopie: “Dat voorziet in een grote behoefte. Er is geen programma, mensen praten elkaar bij over hun noden en deugden, soms schuift een predikant aan, maar nooit met de intentie om zieltjes te winnen. Je staat er versteld van hoe groot de belangstelling daarvoor is. Ook van vakantiegangers.” Ook hier is zij de drijvende kracht. Ze zorgt voor attenties met Sinterklaas en Kerst. Geld dat voor een deel komt uit de fooienpot, in dit geval de zilveren koffiepot van Jopie’s oma. “Met de gleuf veur ‘t geleuf”, klinkt het in onvervalst dialect.
Laten we vooral niet vergeten dat ze daarnaast al vele jaren mantelzorg verleent. “Denk er aan om het teamwork te accentueren. Alleen kun je niets”, krijgen we nog als opdracht mee.