Dit is de achtste en laatste bijdrage in de serie Vrijwilliger van de Maand. De Vrijwilliger van het Jaar wordt bekend gemaakt tijdens de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente Epe.
Joop in vuur en vlam voor Epe On Ice
“Waarom ik? We doen het samen.” Er is nogal wat overredingskracht voor nodig om Joop de Lange te ‘strikken’ voor een interview in het kader van de serie Vrijwilliger van de Maand. Maar zijn omgeving bij Epe On Ice laat hem geen keus.
“Hij is vanaf half november elke zaterdag in het dorp om schaatspassen aan de man te brengen en daarna een week voor het evenement dagelijks betrokken bij de opbouw van de schaatsbaan. Tijdens Epe On Ice, dat drie en een halve week duurt, is hij elke dag aanwezig bij alle activiteiten en is hij eveneens van de partij bij het afbouwen en opruimen”, staat in de nominatie die ons werd aangereikt.
Maar Joop houdt het er op dat niemand alleen een kar kan trekken en wil het liefst alle circa honderd medewerkers in het zonnetje zetten. Bij alle zestien edities van Epe On Ice, dat Epe op de kaart zet, was hij betrokken. “Ik werd op de eerste avond gebeld om een gat in de organisatie te vullen, vond het zo leuk dat ik nooit meer ben weggeweest.” Sterker nog: met zijn grote betrokkenheid en specialiteiten belandde hij ook gelijk in het bestuur.
Motivatie
Daar hoeft hij niet lang over na te denken. “Het kunnen laten kennis maken met het schaatsen door de jeugd. Basisscholen mogen gratis deelnemen. Ik zit ook in het bestuur van schaatsvereniging De Klaarbeek, maar ik hoef niemand uit te leggen dat het aantal jaren met natuurijs dun gezaaid is. Dan is dit een ideaal alternatief. Van al die lachebekjes die ik zie kan ik enorm genieten.”
Hij wil wel kwijt dat het een gigantische organisatie is. “Er moet 80.000 euro op tafel komen om het allemaal voor elkaar te krijgen. We moeten het klaren met allemaal vrijwilligers. De eerste jaren hebben we een baan gehuurd. Het bleek al gauw dat het beter was om er zelf één te kopen. Dankzij fenomenale sponsors/ondernemers is dat gelukt. Sponsoring dekt de helft van de kosten; de rest moet komen uit verkoop van schaatspassen, koek en zopie en de curling wedstrijden waaraan 72 teams deelnemen. Van die schaatspassen zijn er inmiddels tegen de 400 aan de man gebracht. Passen waarmee je de totale 3,5 week van Epe On Ice mag profiteren.
Inmiddels zit er sleet op de 250 paar (oranje) schaatsen die we in eigendom hebben voor verhuur. Steeds minder mensen kopen schaatsen. Vervanging ervan vergt een investering van 10.000 euro.”
En verder
Joop, wiens wieg in Boskoop stond, waar hij op één van de vele slootjes daar het schaatsen leerde, kwam door zijn beroep – assuradeur- naar de Veluwe. Hij bracht het tot directeur Midden Nederland en opende op enig moment een eigen kantoor. Daarvoor volgde hij eerst zijn vader op als melkboer en was hij actief in de antiek. Velen in Epe zullen bij het horen van zijn naam ook denken aan de klusjes die hij links en rechts belangeloos uitvoert bij mensen die daar niet toe in staat zijn.
De Lange geeft voorlichting over Epe On Ice op De Noordgouw in Heerde en de RSG in Epe. Met resultaat, want twintig leerlingen lopen stage.
“Ik heb slechts één zorg. Dat is de dreiging om onze locatie in het Loeffpark veilig te stellen. Er is geen alternatief Er is stijgende belangstelling voor dit evenemententerrein.”
Heel Epe schrok op in januari van dit jaar toen Joop van de trap viel en er niet best aan toe was. “Een buurman heeft me gered en ik ben iedereen die me toen heeft geholpen erg dankbaar. Het was een hele toestand met ziekenwagens en een traumahelikopter. Ik ben er door gekomen en je zit nu tegenover een gelukkig mens”
Je zult het dus nu wat kalmer aan gaan doen?
(lachend) “Dat advies krijg ik van alle kanten. Maar ik beleef zoveel plezier aan dit evenement dat ik er geen afstand van kan nemen.”
Dus blijft hij zijn rol spelen in een organisatie die maandelijks bijeen komt en waarin tegen de 100 vrijwilligers heel veel energie steken.
Foto en tekst: Dick van der Veen
Dit is de zevende bijdrage in de serie Vrijwilliger van de Maand. De Vrijwilliger van het Jaar wordt bekend gemaakt tijdens de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente Epe
Ans Visser grossiert in vrijwilligerswerk
Wanneer je in het dorp Emst de weg niet weet kan iedereen je vertellen waar Ans Visser woont. Grote kans dat men op een of andere manier met haar vrijwilligerswerk te maken hebben gehad.
“Mijn drie zussen en ik hebben het overgeërfd van mijn moeder Heintje Bijsterbosch. Ze werkte voor het Rode Kruis, was betrokken bij uitstapjes met de Henri Dunant, zat voor Nieuwe Lijn in de gemeenteraad, was actief binnen de Dialectgroep gemeente Epe, schreef verhalen enzovoort.
Ik hielp als tiener mee in dorpshuis De Hezebrink, waar mijn oom en tante het beheer deden, heb dat voortgezet bij hun opvolgers, veel avondwerk, paste op hun kinderen, hielp mijn vader in zijn aannemersbedrijf.
Van 2006-2018 was ik ouderling bij de Goede Herderkerk, coördineer de uitgifte van brieven voor kerkbalans, ben medeorganisator van de jaarlijkse Rommelmarkt.”
In die drukke dagen zorgt ze voor de inwendige mens en staat bekend als opperhoofd van de keuken.
Wat de kerk betreft: samen met haar man is ze actief in het halen en brengen van mensen die niet meer zelfstandig de kerkgang kunnen maken.
Bestuurder
Ans biedt in vele opzichten praktischer hulp, maar ze heeft ook grote bestuurlijke kwaliteiten. Zo is ze voorzitter van de gymnastiekvereniging Spoort Voor Allen, waar ze eerder al de penningen beheerde, penningmee ster/bestuurslid van Zang en Vriendschap, organiseert voor deze vereniging de jaarlijkse chrysanten- en rookworstenactie en is bijna 60 jaar bij de club betrokken. Verder medewerkster bij het Naaiproject in Heerde, waar mooi en uitwasbaar maandverband wordt gemaakt voor meisjes in Indiase sloppenwijken.
Vergeten we nog bijna het bemensen van een stembureau bij de verkiezingen en maakte ze zes jaar deel uit van de jury van de Vrijwilligersprijs. “Mooi om te doen, maar moeilijk om te kiezen”, steekt ze de huidige juryleden een hart onder de riem.
Mantelzorg
In de nominatie staat dat ze zich haar hele leven belangeloos inzet voor de medemens. Samen met haar man zet ze zich al 20 jaar in voor een 95-jarige inwoonster van Epe. “Het begon met het boodschappen doen, nu gaan we er drie keer per week naartoe voor de huishoudelijke verzorging, maaltijden, de contacten met de thuiszorg enzovoort. Ze verrichtte jarenlang mantelzorg voor haar ouders. Als haar jongste zus binnen komt steekt die voor Ans beide duimen op. De vier zussen hebben een innige band. Grappig is dat een fraaie foto van het viertal van verjaardag tot verjaardag om beurten bij één van haar in de kamer een ereplaats heeft.
Ans is volgens haar omgeving heel speciaal. Dat bewees ze recent door als eerste vrouw in Emst schutterskoningin te worden op het Oranjefeest.
In november schiet ze met de andere schutterskoningen uit de dorpen in Epe om de gemeentelijke titel.
We hebben het nog niet gehad over de huishoudelijke hulp die ze bij anderen doet, maar Ans vindt dat het tijd is voor de koffie….
Foto en tekst: Dick van der Veen
Dit is de zesde bijdrage in de serie Vrijwilliger van de Maand. De Vrijwilliger van het Jaar wordt bekend gemaakt tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Epe.
Hanneke spin in het web bij organisatie bloemschikken
Als mensen constateren dat de tuinen er in Epe mooi bijliggen dan straalt een deel van dat compliment af op Hanneke Ravenek. Toen ze na een lange, actieve carrière de tijd ervoor kreeg greep ze de kans om haar passie voor bloemen, planten en de natuur in de praktijk te brengen met beide handen aan. Met als gevolg een hele reeks activiteiten vanaf 2010.
Hanneke daarover: “Toen we vanuit het westen in Epe neerstreken kozen mijn man en ik ervoor om ons buiten datgene wat we arbeidzaam had gedaan verdienstelijk te maken voor de gemeenschap. Voor hem werd dat het kerkenwerk. Ik ging met mijn buurvrouw samen naar een cursus bloemschikken van Groei en Bloei Ik had daarvoor geen tijd om zelf de tuin te doen: na de verhuizing naar de Grensweg op het snijvlak van Epe en Emst, kon ik de schade inhalen.
Ik werd al gauw gevraagd of ik goed met de computer om kon gaan. Het maken van lijsten met relevante gegevens was nog handwerk. Dat was voor mij gesneden koek: de administratie in Excel werd als een uitkomst ervaren. In die periode paste ik nog enkele dagen per week op mijn kleinzoon en kon een verzoek om meer voor de vereniging te doen niet direct inwilligen. “
Cursussen
Toen dat later wel kon nam ze de organisatie van bloemschikcursussen en workshops op zich. Ook bloemschikken op locatie met een excursie erbij of met kinderen bloemstukjes maken, zo krijgen we te horen van de mensen die haar nomineerden. Hanneke: “De corona speelde ons parten. Je kon alleen thuis wat doen. Nu hebben we weer twee cursussen en het aantal deelnemers neemt toe. Cursussen op maandagavond en op donderdagmorgen. Die vinden plaats in het gebouw van De Goudvink, maar na het opheffen van deze vereniging moet een nieuwe locatie worden gevonden.“
Inmiddels was het werkgebied van de afdeling uitgebreid met de gemeente Oldebroek en vinden ook daar cursussen plaats. Vanuit Kampen is er eveneens instroom. Hanneke maakte vijf jaar deel uit van het bestuur van Groei en Bloei, een functie die ze dit jaar heeft neergelegd. Ze hecht er aan om toe te voegen dat het organiseren van cursussen teamwerk is. Maar bij Groei en Bloei noemen ze haar met nadruk de spin n het web.
Nog meer
Vanuit Groei en Bloei ontstond een Tuinclub waarvoor ze het aanspreekpunt is. “We bezoeken tuinen, ik verstuur de uitnodigingen, maak een programma en verzorg verslagen met illustraties.”
Via haar man en zijn werk voor de Grote Kerk kwam ze in aanraking met liturgisch bloemschikken. “Dat doen we met een groep van zeven mensen. Bloemstukken, aangepast aan der liturgie. Speciale bloemstukken in de sfeer van Pasen en Kerst. We hebben ingespeeld op het slavernijverleden, waarover ik veel boekjes had gelezen. Versiering met de kleuren van de Surinaamse vlag, drie bloemstukken op standaard, aangepaste kleding en tropisch fruit bij de uitbeelding.”
In de nominatie wordt benadrukt dat Hanneke een bevlogen vrijwilligster is actief en creatief die, als er een beroep op haar wordt gedaan, graag helpt en door haar ervaring in het maatschappelijk werk oplossingen vindt voor problemen. Eerder op Goeree leverde ze daarvan het bewijs door de maaltijdvoorziening op te zetten in een bejaardenhuis. Toen haar dochter naar de basisschool ging, boog ze zich in Gouda onder meer over het opnamebeleid.
Nu in Epe kan ze zich helemaal uitleven in datgene wat haar hele werkzame leven na aan het hart ligt. Bij Groei en Bloei zeggen ze blij te zijn met een topper.
Foto en tekst: Dick van der Veen
Dit is de vijfde bijdrage in de serie Vrijwilliger van de Maand. De Vrijwilliger van het Jaar wordt bekend gemaakt tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Epe
Aline is er voor alles en iedereen
Binnenkort 50 jaar bij Wilhelminavereniging
Aline Dalmolen is iemand die je in de categorie vrijwilligers van de buitencategorie wilt plaatsen. Vanaf de lagere school tot nu, ongeveer vijftig jaar later maakt ze zich verdienstelijk voor verenigingen, organisaties en mensen die een steuntje in de rug nodig hebben. Het organisatievermogen en de inzet van haar vader en de zorgzaamheid van haar moeder komen bij Alina samen.
Nog enkele maanden en dan is ze een halve eeuw actief voor de Wilhelminavereniging. “Dat zit me in het bloed. Mijn opa en mijn vader behoorden ook tot de sterkhouders”, geeft ze aan.
Als meisje bracht ze (programma)boekjes rond, bekommerde zich om de optocht, rustte 25 jaar het Pietenleger uit, zat in het bestuur en deed van alles en nog wat.
En dan de inzet voor de herdenking van de bevrijding. “Bij de vijftigste editie mocht ik familie van geallieerden die in Epe zijn begraven, van Schiphol ophalen. Ook Roger Jean-Marie, de Canadees die als eerste de bevrijding van Epe inreed op zijn motor met zijspan. En een man die er toen pas via de Wilhelminavereniging achter kwam dat zijn broer in Epe zijn laatste rustplaats vond. Hij kwam in contact met een overlevende die zich na zoveel tijd nog steeds schuldig voelde aan een crash die ook hem overkwam. We hebben de locatie van het neergestorte vliegtuig bezocht. Ik vond een klein stukje van het toestel. Hij heeft er een kwartier lang sprakeloos mee in de handen gestaan. Ik nam er een week vakantie voor op en geloof me, dat is de mooiste van mijn leven geweest. Met nabestaanden heb ik nog steeds contact.”
Sociaal
In Epe noemen ze haar de lokale minister van Sociale Zaken. Aline met een lach: “Het is zo simpel om iets voor de anderen te betekenen. Samen met een vriendin maken we ter gelegenheid van feestdagen doosjes met chocolaatjes voor de zieke en eenzame medemens. We gaan eens in het kwartaal met een groep in deze categorie uit eten. Mensen zitten van zeven tot elf voor de televisie. Waarom niet van acht tot elf dan kun je nog een uur iets voor de ander betekenen, De samenleving ziet er zoveel mooier uit als we ons om elkaar bekommeren. Ik kwam een vrouw tegen die het niet meer zag zitten omdat haar man ernstig ziek was. Hij was visliefhebber. Op mijn zaterdagse bezoek aan de kraam heb ik er één voor hem meegenomen. Een week later is hij overleden. Iedere keer als ik zijn vrouw tegen kwam begon ze over dat visje. Ik was actief in De Waaijenberg waar asielzoekers werden ondergebracht. Kwam flapuit als ik ben in het dorp in gesprek met een jongen die me uitnodigde. Hij schonk thee voor me in en toen ik het op had spoelde hij mijn glas om en deed er voor zichzelf koffie in. Hij had maar één glas. Daar kwam een meisje van drie op mijn schoot. Ze zei zachtjes dat ze wel dood wilde. Ik schrok en vroeg waarom? Ze zei dat ze dan in ieder geval bij elkaar bleven….Zo hartverscheurend.”
En verder
Alina deed veel voor voetbalvereniging EZC. Ze leidde junioren, was gastvrouw in de kantine, vervulde tijdelijk het voorzitterschap van de club, haalde rolstoeldansers uit de anonimiteit en zo kunnen we nog even door gaan.
Aline doet er alles aan om uit de schijnwerpers te blijven. Ze schrok zich een hoedje toen ze bij de diploma uitreiking bij de RSG naar voren werd geroepen omdat ze zich ontfermde over een klasgenootje dat buiten de groep viel en ook toen ze door een list bij de carnavalsvereniging De Darpspompers werd binnen gehaald om de Pomp van Verdienste te ontvangen.
Maar indrukwekkend is het feit dat ze haar baan opzegde om haar moeder samen met broer Hans vijf jaar lang te verplegen en uit een verzorgingshuis weg te halen.
Er was veel overredingskracht nodig om haar voor dit interview te strikken!
Foto en tekst: Dick van der Veen
Dit is de vierde bijdrage in de serie Vrijwilliger van de Maand. Tijdens de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente wordt de Vrijwilliger van het Jaar bekend gemaakt.
Mary van Dijk: koningin van de wilskracht
Mary van Dijk uit Epe werd op haar 19e geschept door een auto. Ze raakte ernstig gewond, onderging zesentwintig operaties, leed veel pijn en moest 29() jaar later alsnog een been amputatie ondergaan. Met enorm doorzettingsvermogen slaagde ze er in om zich in de maatschappij staande te houden. Wat heet! Ze vond ook nog de kracht om als vrijwilliger baanbrekend werk te verrichten.
Zo was de motor van KorterMaarKrachrtig, eerst een stichting en nu een vereniging voor mensen met een amputatie. Ze werd bestuurslid en voorzitter, nam recent na 18 jaar afscheid. De mensen om haar heen weten dat ze met de inspanningen die ze voor deze doelgroep (inter)nationaal verrichtte, naast nog een grote hoeveelheid ander vrijwilligerswerk, op de toppen van haar kunnen liep e3n op 66-jarige leeftijd ook eens meer voor zichzelf moest kiezen. Een zware operatie riep haar tot de orde. Maar daar waar het dag en nacht werk moest worden geparkeerd is ze wel actief gebleven voor de Zonnebloem en niet zo zuinig ook.
Initiatief
Ze kan het zelf het best op een rijtje zetten. “Ik ben geboren in Puttershoek. Ruim 32 jaar geleden kwam ik naar Epe. Daar zitten ze niet op jou te wachten. Zelf initiatief nemen dus. Ik reageerde op een advertentie en werd oppasjuf in de Hoge Weerdschool. Dat heb ik tien jaar gedaan naast tien jaar handenarbeid voor de Gildeschool. In 2006, na mijn amputatie, kwam ik tijdens de revalidatie in aanraking met Co Appelman Zij maakte deel uit van de net opgerichte stichting KorterMaarKrachtig. We hebben veel moeten doen om aandacht voor onze mensen te krijgen. Een deel van een mars met cabaretière Claudia de Breij meegelopen, geld ingezameld en dat aangeboden in het Glazen Huis.”
Voetbal
Mary lag al met al jaren in het Clara ziekenhuis in Rotterdam Zuid. “Daar kreeg ik een hekel aan voetbal. Als Feijenoord thuis speelde ging het bezoekuur op zondag niet door. Je leeft in zo’n situatie bij kaarten en bezoek. Jaren later, in 2012, kwam ik in gesprek met een jongen die door botkanker een been had verloren. Hij beschikte over talenten als voetballer. Het heeft geleid tot de oprichting van het Nederlands Geamputeerden Voetbalteam, waar ik veel tijd aan heb mogen besteden.
Deze Oranje-variant is nog altijd actief. Het kostte moeite om er media aandacht voor te krijgen. Een half jaar later lukte dat wel. In een oefenwedstrijd tegen de Belgen brak een vechtpartij uit tussen supporters. Drie spelers van ons en vier Belgen bemoeiden zich ermee en hakten met krukken op elkaar in. Toen ik ‘s nachts om één uur thuis kwam was de telefoon ontploft. Vanuit alle delen van de wereld werd ik benaderd. We hebben de rotte appels er uit gesneden en zijn verder gegaan. Ik ben er in 2013 uitgestapt en zie nu met genoegen dist het staat als een huis.”
Wandelvierdaagse
Vanaf 1993 tot enkele weken geleden was Mary intensief betrokken bij de organisatie van de Eper Paardenvierdaagse. Ze moest er om de al genoemde reden een punt achter zetten.
Inmiddels was ze al wel enige tijd actief voor De Zonnebloem in Epe. Ze verzorgt daar de administratie. Het bestuur daar laat weten dat ondanks haar handicap altijd klaar staat voor de medemens, bijvoorbeeld als de verzekering hulpmiddelen niet wil vergoeden. “Ze gaat de strijd aan, brengt mensen naar de dokter, begeleidde iemand in de laatste fase van haar leven en voerde haar testament uit. Ze is voor de Zonnebloem van onschatbare waarde”, wordt ons meegegeven.
Mary zegt dat ze de roep meekreeg van haar moeder die het vrijwilligerswerk in een bejaardenhuis opzette en daar dertig jaar van haar tijd instak.
Foto en tekst: Dick van der Veen
Dit is de derde bijdrage in de serie Vrijwilliger van de Maand. Op de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente Epe wordt de Vrijwilliger van het Jaar bekend gemaakt.
Joke kookt iedere maand voor 60 personen
In de keuken thuis was haar moeder de keukenprinses en kwam ze er niet aan te pas. Toch moet dat aanstekelijk hebben gewerkt, want gedurende een reeks van jaren kookt de Vaassense Joke Zillig elke tweede maandag van de maand voor zestig mensen in zorgcentrum De Klaarbeek in Epe.
Ze werd er een kleine tien jaar geleden voor uitgenodigd door Thijs Dirksen, de toenmalige chef kok van de Vaassene Speulbrink en samen met hem bezorgt ze die grote groep mensen maandelijks een dag die met een stift door hen is aangekruist in de agenda.
“Aan tafel komen gasten van KoppelSwoe, Philadelphia en Viattence. Het gaat om een gemêleerd gezelschap: mensen met een beperking, uit de genoemde instellingen en eenzame ouderen.
De maaltijden worden gekookt en opgediend in het Praathuis van De Klaarbeek. De materialen ervoor halen we uit De Speulbrink. Om kwart over vijf komen onze gasten binnen en om zes uur gaan ze aan tafel. Thijs en ik zijn er vanaf half vier mee bezig en worden geholpen door een tiental vrijwilligers. Die zijn van onmisbare waarde. Ze helpen bij de tafel dekken, het uitserveren enzovoort. De napraat duurt tot zo ongeveer half acht. Gezelligheid kent geen tijd.”
Joke, die vorige week in verband met pensionering afscheid nam van De Speulbrink, werkte daar 27 jaar in diverse functies met een focus op de keuken waar in die tijd soms duizend maaltijden op een dag werden verzorgd. “ Na het sluiten van de keuken was ik de laatste jaren zorg assistente. Maar met die maaltijden in de Klaarbeek is het koken gewoon doorgegaan. Door de samenwerking tussen de drie instellingen kunnen we een drie gangen menu aanbieden tegen een zeer lage prijs. Ik doe zelf de inkopen. Door goed te letten op de aanbiedingen houden we soms geld over en dat besteden we aan een stuk muzikale omlijsting.
Er zijn dagen geweest dat ik om zeven uur in de ochtend begon en om half negen ’s avonds thuis kwam. Dat is later bijgesteld hoor. Collega’s vervangen me in De Speulbrink op de dagen dat ik in De Klaarbeek de maaltijd voor zestig mensen kook.”
Inmiddels is ze dus gepensioneerd en gaat ze zo lang als het lichaam het toelaat door met het koken in Epe. “Het is zo leuk om iets voor deze groep te betekenen. Ze reageren zo enthousiast, brengen hun ideeën in en weet je, we hebben het samen gezellig.”
Foto & tekst: Dick van der Veen