Op zaterdag 17 september is het World Cleanup Day. Ook in 2022 wordt er door deze wereldwijde actie aandacht besteed aan het probleem van zwerfvuil. In de gemeente Epe worden er opruimacties georganiseerd door Het Vlinderhuis, waar het project ‘Van Zwerfafval naar Vlinder’ is ondergebracht. Een grote groep vrijwilligers gaat op verschillende plekken de gemeente Epe een stuk schoner maken. Help ook een handje mee!

Voor 6 locaties kan je je aanmelden als vrijwilliger. Zie de tabel hieronder waar je terecht kan. De organisatoren zorgen voor zakken, knijpers en handschoenen. Een veiligheidshesje moet door de vrijwilliger geregeld worden. Wees om half 10 aanwezig bij het startpunt en van 10:00 tot 13:00 ben je bezig om je buurt op te schonen! De vorige keer hebben 140 vrijwilligers maar liefst 1000 kilo afval opgehaald!

Ook zonder aanmelding kan je op de dag zelf aansluiten als vrijwilliger! Het is handig als je van tevoren de app HelemaalGroen op je telefoon zet. Dan kan je zien waar allemaal al is opgeruimd en waar je nog aan de slag kan met je knijper.

Neem een kijkje op de website of Facebook van ‘Van Zwerfafval naar Vlinder’ voor meer informatie en het laatste nieuws.

Jan Tellegen maakt er het beste van

Met grote fysieke beperking inzet als vrijwilliger

OENE – Jan Tellegen rolde door afwijking aan beide heupen van de ene operatie in de andere, van de ene langdurige revalidatie in de volgende. Het belette hem niet om met al die fysieke beperkingen zijn nek uit te steken als vrijwilliger. Een aangrijpend verhaal van een doorzetter die zich naar eigen zeggen  niet  als een krakkemikkige kerel in de hoek laat zetten, maar van het leven maakt wat er van te maken valt.

Het relaas van een verpleegkundige die stukje bij beetje zijn baan moest opgeven, van -letterlijk en figuurlijk-  vallen en opstaan. Tegen de eeuwwisseling voltrok zich het onvermijdelijke, een eerste operatie met als nasleep maandenlange revalidatie.  Dat herhaalde zich bij een tweede heupcorrectie.

Jan: “Dat hele proces kun je gelijk schakelen met topsport. Het vergt geestelijk en lichamelijk het uiterste. Mijn eigenlijke werk kon ik vergeten; het werd een vlucht naar een administratief alternatief.

Ada en ik werkten beide parttime. Dat vergde veel improvisatie in een gezin met vier jonge kinderen. We vielen financieel buiten allerlei regelingen. Dankzij de steun van familie, vrienden en kennissen, het intensieve sociale netwerk, zijn we door die periode heen gekomen.”

Tegenslag

Maar de weg naar de toekomst bleek geplaveid met nieuwe tegenslagen. Jan: “Ik kon in de verpleegkunde niet meer verder. In het bakhuis achter de oude Landbouwschool stortte ik me als vrijwilliger op dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking. Zo bleef de structuur behouden, totdat de locatie daar werd gesloten en  ik in een diep gat viel. Een hersenbloeding wierp me verder achteruit.

De huisarts en de stiching Mee hebben ervoor gezorgd dat ik zelf in de dagbesteding terecht kwam. Dat voltrok zich bij de stichting Siva, een activiteitencentrum in Teuge, waar ik leerde tekenen, schilderen en houtbewerken. Weer kwam er een kink in de kabel. De taxivergoeding verviel. Mijn vader heeft me daarna nog een paar jaar van en naar Teuge gebracht.”

Doorzetter

Tellegen maakte in Teuge indruk met zijn grote doorzettingsvermogen. “Ik werd benoemd in de kunstcommissie. We organiseren exposities in de sfeer van kunstuitingen met een verhaal.

Zo kwamen we er ook mee in het Kulturhus in Oene terecht. Daar ben ik gevraagd om mee te draaien in het beheer. Ondanks nog weer twee heupoperaties en de daarmee samenhangende lichamelijke beperking heb ik een diploma voor het werken in de bardienst en een brevet reanimatie behaald. Ik maak me verdienstelijk met behandeling post, het verzorgen van planten, controle van sanitaire blok, helpen in de tuin, koffie zetten enzovoort. Door corona is dat allemaal op een wat lager pitje gekomen, maar in het najaar hopen we daar weer mee verder te kunnen.

Als kind ben ik betrokken bij het kerkelijk verenigingsgebouw De Ark. Daar draag ik naar vermogen bij aan de werkzaamheden van de tuinploeg.”

Nare val

Door de heupoperaties en vooral het langdurige revalideren zat er voor hem de laatste jaren geen vakantie in  Jan: “Ada moest er een paar dagen alleen op uit. Haar werk in de zorg naast de huishouding en de steun aan mij is met geen pen te beschrijven.

Vorige maand konden we dan eindelijk samen een weekje naar Limburg. Viel ik daar van de fiets  en brak mijn bovenbeen. Ik zit nu voor 12 weken vast aan de rolstoel. Daarna stapje voor stapje werken aan herstel. Ik moet stabieler worden.

Een tijdje geleden kreeg ik een beleving, waarbij de warmte van mijn benen omhoog trok. De volgende dag kon ik weer recht vooruit met de rollator. Een klein wonder. Daar houd ik me aan vast. Ik leid vanaf mijn 38^ste een leven van vallen en opstaan. Het is zo fijn dat ik met al mijn ongemak toch wat terug kan doen voor de maatschappij, voor alle lieve mensen die me omringen, een aantal vanaf de lagere school. Ik ben een positief ingesteld mens.”

Tekst en foto: Dick van der Veen

Bij Thea zit omkijken naar ander in de genen

EMST – Haar ouders zaten zoals dat heet in de zorg; Thea van Doleweerd zet dat voort. De vrouw die naar eigen zeggen half Friezin/half Groningse van herkomst is, woont inmiddels vijftig jaar in de gemeente Epe. Uit dit interview blijkt hoezeer het omkijken naar de medemens bij haar is ingeslepen.

“Ik kom uit een gezin van negen kinderen. Mijn ouders vonden naast hun zorg voor het kroost tijd om hulp te bieden aan mensen die het nodig hadden. In de oorlogsjaren hebben ze zich op diverse manieren ingezet. Ze ontfermden zich onder meer over Joodse landgenoten. Dat verzetswerk is een verhaal op zich waar ik maar liever niet teveel over wil zeggen.”

Zelf vond ze in de zorg veel voldoening. Ze sloot de mensen die ze verzorgde in haar hart, keek buiten diensttijd naar ze om, verleende hand- en spandiensten. Ook sprong ze in bij gezinnen die het moeilijk hadden.

Oppepper

Als echtgenote van het hoofd van de School met de Bijbel had ze een warme band met het team van docenten, speelde een rol op de achtergrond. Van meet af aan keek ze om naar de woonomgeving, bracht bezoeken, stuurde attenties en toonde op velerlei manieren aan dat ze er niet alleen voor stonden. Ze gaf praktische invulling aan haar geloof met oppeppende woorden en een knuffel, waarover men in Emst met waardering spreekt.
Naast de opvoeding van vier kinderen namen zij en haar man een gehandicapte pleegzoon in huis, die ze twintig jaar met veel liefde verzorgden.
Thea was tien jaar werkzaam in het hospice Casa Vera, zat vele jaren in het bestuur van Christen Vrouwen enzovoort.

Oekraïne

Zelfs nu ze op 83-jarige leeftijd ook af en toe wat fysieke ongemakken moet incasseren is die inzet voor de medemens er intens en onafgebroken. Dat uit zich sinds Koningsdag 2021 in het omzien naar Oekraïense vluchtelingen.

“Wee kwamen van de rommelmarkt terug en zagen die mensen bij ons in de buurt. We wonen naast het Ebbenhuis en dat is zoiets als het zenuwcentrum in de opvang.

Ik kreeg contact met een tachtigjarige vrouw die ernstig ziek werd. Eerst bezoeken bij haar thuis, daarna wekelijks kaarten sturen naar haar in het ziekenhuis in Zwolle en vervolgens in Apeldoorn.

Dat deed ik met teksten in het Russisch. Ze vertelde haar twee dochters dat de ontvangst ervan haar opvrolijkte. Mijn man Gerard bekommert zich om een Oekraïens buurjongetje, Maxim. Hij praat honderduit, stoort zich er niet aan dat we het niet verstaan en spring overeind als het woord wandelen wordt genoemd.” Meer dan twintig jaar brengt ze bezoeken vanuit de kerk. Bezorgt warme maaltijden aan alleenstaanden, bekommert zich om zieken in de woonomgeving. Haar verklaring. “Geven bezorgt je zoveel meer dan nemen. Je vergeet er de eigen pijntjes en persoonlijk ongemak door.”

Kaartjes met opbeurende teksten vinden hun weg door het hele dorp. Een uiting van diep gewortelde betrokkenheid bij de gemeenschap.

Foto & tekst: Dick van der veen

EpeVertelt! is een rubriek waarbij EpeDoet! mensen uitnodigt die vertellen over het vrijwilligerswerk dat zij doen. Deze keer gingen we in gesprek met Fred Lübbers. Hij is al 3 jaar OV-ambassadeur bij ‘Ervaar het OV’. Hij vertelt ons hoe hij senioren kennis laat maken met het openbaar vervoer. “Als iemand zegt: ‘ik stap in de bus’ of ‘ik ga toch een proefreisje maken’ dan denk ik: ik heb mijn doel bereikt.”

Ervaar het OV is een project opgezet door de provincies Gelderland, Flevoland en Overijssel. In deze provincies zijn ongeveer veertig vrijwillige OV-ambassadeurs actief. Ze zijn zichtbaar in bibliotheken in verschillende dorpen en steden waar ze maandelijkse spreekuren houden.

Spreekuren, proefreizen en informatieavonden

Fred is ook een paar keer in Epe geweest om het spreekuur te houden. “Daar komen iedere keer zo’n 6 à 7 mensen. Dat zijn  voornamelijk senioren die na deze coronaperiode weer met het OV willen reizen maar eerst toch nog enkele vragen hebben. Tijdens de coronaperiode zijn er telefonische spreekuren opgezet. Elke week is een aantal ambassadeurs online om vragen te beantwoorden.” Dit is zo succesvol dat het spreekuur ook na de coronaperiode doorgaat. “Mensen willen niet met hun vraag wachten tot een fysiek spreekuur, want dat is maar één keer in de maand.”

Maar voor sommige vragen is langskomen op het spreekuur handiger. “Als iemand iets uitgelegd wil hebben, dan is telefonische hulp eigenlijk niet goed te geven. Bijvoorbeeld over waar iets te vinden is of over hoe een app op de telefoon werkt.”

Verder gaan de vragen vaak over het gebruik van de OV-chipkaart. “De meeste vragen zijn heel gericht, maar soms komen er bezoekers die over meer reisaspecten onzeker zijn. Hoe gaat het reizen nou precies? Kan ik het wel alleen? Je moet dus vooral een luisterend oor zijn en door kunnen vragen.” Dat is dus ook de houding die Fred vaak aanneemt tijdens het spreekuur. “Want soms ligt er een vraag achter de vraag waarvoor de persoon eigenlijk naar het spreekuur komt. Ook komt er af en toe onzekerheid of schaamte onder vandaan.” Voor dit soort vragen bestaan er ook proefreizen, vertelt Fred. Twee OV-ambassadeurs nemen een groepje mensen op sleeptouw mee in  bus, trein en alles wat daarbij komt kijken. “Als OV-ambassadeur kan je ook informatieavonden organiseren om voor een grotere groep geïnteresseerden waar je globaal vertelt over reizen in het OV.”

Steun vanuit het kantoor

Ervaar het OV is een project opgezet door de provincies Gelderland, Flevoland en Overijssel. Er zijn een paar professionals vanuit YMCA betrokken die op kantoor bereikbaar zijn. Fred vertelt over de band met kantoor: “De band met de mensen op kantoor is goed, je kan ze bereiken met vragen die je tegenkomt tijdens het werk. Ze doen de planning en houden zo goed mogelijk rekening met je wensen. Twee keer per jaar is er een bijeenkomst met alle OV-ambassadeurs. Hier hebben we het erover waar we tegenaan lopen in het werk. We leren dan van én met elkaar. Daarnaast vindt er een jaarlijks uitje plaats.”

Er komt  ook een stukje administratie bij kijken. “Ik probeer van elk gesprek een verslagje te maken voor het kantoor in Zwolle. Dan weten zij welke vragen er binnenkomen. Dat vinden de provincies natuurlijk ook fijn om te weten.”

Een koffer vol

Fred heeft een koffer bij zich die hij steevast meebrengt tijdens zijn vrijwilligerswerk. Deze koffer is gevuld met verschillende formulieren en informatiefolders. Dit om aan te sluiten bij de behoefte van de bezoekers van het spreekuur. Elke vrijwilliger krijgt zo’n koffer. “Als je begint met OV-ambassadeur zijn, dan krijg je ook een training. De informatie die wij gebruiken ontwikkelt zich door. Als je wilt, kan je als vrijwilliger samen met de professionals op kantoor daar aan werken.”

Voorlichter én luisterend oor

Fred vertelt over zijn rol als vrijwilliger: ” Je zit er voor de mensen. En je hebt oor voor ze. Dát is het allerbelangrijkste. Het voorlichten is een eerste taak, maar het sociale is ook heel belangrijk. Mensen komen naar het spreekuur met hun verhaal. Het zijn toch veelal eenzame mensen. Zij komen ook naar het spreekuur om bij de bibliotheek een lekker bakje koffie te pakken. Dan gaan ze zitten en het gesprek volgt. Wanneer ze alleen op het spreekuur zijn dan komen vaak de verhalen. Soms praten ze over wat niet goed is gegaan. Andere keren gaat het over hoe ze bij de kleinkinderen op bezoek gaan.”

OV-ambassadeur zijn en worden?

“Ik doe dit werk ook om het reizen met het OV echt meer te promoten, het heeft zeker voordelen als je op leeftijd bent. Je helpt mensen over de drempel om op een milieuvriendelijke manier voor reizen met OV te kiezen. OV-ambassadeur zijn, is ongekend plezierig. Vooral de diversiteit aan vragen die langskomen en de positieve reacties achteraf maken het vrijwilligerswerk mooi.”

Wil jij ook mensen op weg helpen in het openbaar vervoer? Ervaar het OV is op zoek naar nieuwe OV-ambassadeurs. Mogen zij jou als nieuwe collega verwelkomen? Meer informatie vind je hier.

NLvoorelkaar maakte voor vrijwilligers het zomerdoe(goed)boek om de zomer van 2022 mee door te komen. Lees hieronder hun bericht en download het gratis doeboek!

Voor jou: het zomerdoe(goed)boek

Wat zijn jouw zomerplannen? Ga voor je meest gelukkige zomer ooit en download ons gratis magazine tjokvol inspiratie:

En nog veel meer! 

Een heel zomerboek vol impact, voor je meest gelukkige zomer ooit. Want van goed doen word je pas écht gelukkig, volgens nieuw onderzoek. Dus doe jezelf, je buurt, een ander of de wereld een groot plezier en ga deze zomer voor impact!

Samen is leuker

Samen het verschil maken is ook nóg leuker. In het zomerdoe(goed)boek vind je daarom ook een heleboel activiteiten die je samen kunt doen. Dus trommel je vrienden, familie, gezin of zélfs je collega’s op voor een uurtje impact in the sun.

Klik hier om het boek te downloaden.

Bron: NLvoorelkaar

EpeVertelt! is een rubriek waarbij EpeDoet! mensen uitnodigt die vertellen over het vrijwilligerswerk dat zij doen. Deze keer gingen we in gesprek met één van de steunouders van Koppel-Swoe. Zij vertelt ons hoe ze wekelijks ’s middags een kind extra in haar gezin heeft. Haar oproep luidt: stel je huis open voor een ander kind en ondersteun daarmee een andere ouder.

We gingen in gesprek met één van de vrijwilligers die steunouder is bij Koppel-Swoe. Op verzoek plaatsen we dit artikel anoniem. De Steunouder waarmee we spraken heeft zelf een gezin met drie kinderen. “Als gezin stellen wij ons huis open voor vriendjes maar we wilden ons huis ook open stellen voor andere kinderen. We hebben gekeken naar pleegzorg maar dit was een grote stap. We zijn gaan kijken hoe we op kleinere schaal ook iets voor andere kinderen konden betekenen en kwamen het initiatief steunouder tegen”, wordt ons vertelt.

Steunouder

Als steunouder stel je één dag in de week je huis open voor één of meerdere andere kinderen. Deze geïnterviewde steunouder vertelt: “Hulp vragen is moeilijk en het hoeft niet altijd iets groots te zijn. Soms loopt het gewoon even niet en heb je wat extra ruimte nodig. Dan kan je een steunouder inschakelen. Zo’n vrijwilliger kan van zo’n grote betekenis zijn.”

 “Een netwerk om op terug te kunnen vallen, is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Hiermee kunnen wij de vraagouder ontlasten en ondersteuning bieden. Voor ons is het heel makkelijk om te doen. Het kind kan gewoon meedraaien in ons gezin.” Aldus deze steunouder. Daarbij benoemt ze dat zij het als makkelijk ervaart maar dat dit gevoel per situatie natuurlijk wisselend kan zijn.

Een steunouder middag

“Het kind kan na school bij ons spelen en meedraaien in het ritme van ons gezin. Samen wat drinken en daarna bijvoorbeeld buiten spelen. Ik probeer zelf altijd tijd te maken voor wat extra één-op-één aandacht. Bijvoorbeeld door samen een spelletje te spelen. Want als steunouder ben je er voor het kind en investeer je in het kind”, aldus deze steunouder.

Het contact ga je aan voor een vaste periode, dit wordt samen bepaald. Tijdens het contact zijn er ook evaluatie momenten. “Onze indruk? Het kind geniet als het bij ons is. Heeft het zeer naar zijn zin en huppelt bij ons naar binnen. We hebben samen een vaste dag in de week vastgesteld. Die structuur is erg fijn. De ouders geven aan dat hun kind het erg naar zijn zin heeft bij ons. Voor zijn moeder ontstaat er een fijn rustmoment. Zo krijgt ze zelf overzicht”.

Hoe verloopt het traject?

Er is eerst een intake waarbij wordt gekeken naar de samenstelling van het gezin. De steunouder vertelt hierover: “Dan wordt heel serieus gekeken naar een match. Bij ons is dit erg goed ingeschat. Er was gelijk een match.” Ze vult aan: “Ze geven eerst een omschrijving van een kind en de vraag om te kijken of het passend is. Als dat goed lijkt, volgt er een kennismaking. Daarna kunnen beide partijen aangeven of er een klik is of niet. Als er een klik is volgt er een gesprek waarbij je samen de praktische invulling bepaalt.”

‘Het past in het ritme dat wij als gezin hebben’

De steunouder die we spreken voor dit EpeDoet!-verhaal, begrijpt niet dat er niet meer mensen zijn dit doen. “Het is totaal niet ingewikkeld. Een kind draait gewoon mee met datgene wat er al is. Het past in het gewone ritme dat wij als gezin hebben”, vertelt ze.

Wil jij ook steunouder worden? Steunouder is op zoek naar nieuwe vrijwilligers. Ook wanneer je zelf geen kinderen of partner hebt kun je steunouder worden. Meer informatie vind je hier.

Foto: Oranje Fonds – Remko de Waal