Greet van der Zaan genomineerd

Dit is de achtste en laatste bijdrage in de serie Vrijwilliger van de Maand. De bekendmaking van de Vrijwilliger van het Jaar vindt plaats op de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente begin januari 2026.

Het signaal is niet mis te verstaan. De tekst bij de voordeur van Greet van der Zaan aan de Prinsenkamp in Vaassen maakt je duidelijk dat je hier ‘Drents mag praoten’. Dat heeft alles te maken met haar Drentse roots. Tot onze geruststelling heeft ze inmiddels het Veluws, dat niet zo heel veel afwijkt, ook aardig onder de knie.

Interesse

Greet staat bekend als een vrouw die een brede interesse heeft. Ze is hard op weg  om een mijlpaal van een halve eeuw vrijwilligerswerk invulling te geven.

“Ik ben er vrijwel onmiddellijk na onze verhuizing naar Vaassen (1978 redactie) mee begonnen. Het is me wel een beetje met de paplepel ingegoten hoor, want mijn ouders waren op verschillend vlak actief in de scouting.

Ik werd door de Nederlands Hervormde gemeente benaderd om mensen die dat nodig hebben te bezoeken. Dat heb ik 45 jaar gedaan.

Van het een kwam het ander, zoals het voeren van de ledenadministratie, de redactie van het kerkblad en de zogenaamde Zondagsbrief van de kerk, die laatste twee samen met een collega. Deze dingen doe ik nog steeds.”

Open

Dat is niet zo vanzelfsprekend als je denkt, haar echtgenoot werd geraakt door Alzheimer. “Ik ben vijf jaar intensief mantelzorger voor hem geweest. Helaas was dat in het voorjaar niet langer verantwoord in de thuissituatie. Hij wordt sinds mei liefdevol verpleegd in Viattence locatie De Nieuwe Antoniehof. Had een fantastische casemanager.

Mijn man en ik zijn er steeds open over geweest met als voordeel dat mensen er nu met mij over willen/durven praten.

Je krijgt uiteraard veel te verwerken; bent er nog steeds primair voor je echtgenoot, maar ik heb daarnaast al vrij spoedig weer mijn vleugels uitgeslagen door de sociale contacten inhoud te geven en tijdens de vakantie  in m’n uppie te fietsen in Drenthe.

Veelzijdig

Overigens had ze ondertussen ook diverse andere zaken opgepakt, zoals  de betrokkenheid bij het uitvoeren van aangepaste vakantie van de PKN (Protestantse Kerk Nederland) in het Roosevelthuis in Doorn.

Dat doet ze al vijftien jaar. Liefst 33 jaar zette ze zich in voor de in 2019 opgeheven Wereldwinkel in Vaassen, waar ze wisselend het voorzitterschap vervulde, de publiciteit verzorgde , de inkoop voor haar rekening nam en winkeldiensten draaide.

Ze was taalcoach van  een Koerdisch Irakese familie en maakte die wegwijs in de Nederlandse maatschappij. Daar ontstond een warme vriendschap uit.

Vier jaar gaf ze zich aan het Hospice. “Door de ziekte van mijn man moest ik daarmee stoppen. Dit werk geeft je zoveel. Ik voel zo af en toe de neiging om er weer in te stappen, maar moet na de hectische jaren weer even wat op adem komen.”

Haar advies: onderneem iets in een nieuwe gemeenschap. “Het is de kortste slag om je thuis te voelen.”

Foto en tekst: Dick van der Veen