Hanneke Lange genomineerd

Hanneke Lange over vrijwilligerswerk: “Iedere keer gevoel van ik mag weer”

Dit is de zesde bijdrage in de serie Vrijwilliger van de Maand. De Vrijwilliger van het Jaar wordt bekend gemaakt tijdens de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente Epe begin januari 2026.

Hanneke Lange uit Vaassen is een vrijwilliger die je mag rekenen tot de buitencategorie. Ze hechtte zich aan een reeks van taken, studeert nog altijd vruchteloos op het nee kunnen zeggen als een beroep op haar wordt gedaan en roept iedere keer als ze vanuit de Waterstraat op het punt van uitrukken staat tegen haar man: ik mag weer!

De geboren Hengelose (Overijssel) woont sinds 1972 in de gemeente Epe. Al snel stortte ze zich hier op het vrijwilligerswerk, wat voor haar een ideale springplank was naar het thuisvoelen in een nieuwe omgeving.

Voordat het zover was raakte ze betrokken bij de zondagschool van de Nederlands Hervormde kerk in Hengelo, waar ze de dames die daar de leiding hadden assisteerde op de piano en na enige tijd op verzoek de leiding over nam. En dat op zestienjarige leeftijd!

“In Epe gingen mijn kinderen naar de Jenaplanschool. Ik kwam al vrij snel in de Medezeggenschapsraad, was intermediair tussen docenten en ouders, hielp kinderen die moeite hadden met taak en rekenen, was overblijfouder en zette mede een bibliotheek op.

In Epe raakte ik betrokken bij de Buurtraad met Jo Post als voorzitter. Ze was zo’n beetje de oma van mijn kinderen. Ik mocht meehelpen aan het oprichten van een ouderraad, deed aan kinderopvang en meer van dat soort klussen.”

Er ontstond iets van een sneeuwbaleffect?

“Dat mag je wel zeggen. Wat volgde was het verzoek om bij de Stichting Sociaal Cultureel Werk, voorganger van Koppel-Swoe, een handje uit te steken. Maar ja, voordat ik het wist was ik daar secretaris, mocht als penningmeester aantreden en energie steken in het buurtwerk waarvoor een beroepskracht werd aangesteld en mocht de schouders zetten onder het meidenwerk. Dertig jaar lang heb ik gecollecteerd voor Jantje Beton.

We waren inmiddels verhuisd naar de Waterstraat in Vaassen. Daar is in 1996 door kortsluiting onze woonboerderij volledig door brand verwoest. Ze zeggen wel eens: gelukkig hebben we nog de foto’s, maar dat is in ons geval ook het enige plus een paar sieraden die we hebben kunnen redden.”

Dan gaat er natuurlijk wel wat anders door je hoofd

“Ja, even de rem er op. Ik ben psychologie gaan studeren aan de holistische kant. Dat heeft me best veel gebracht, maar het begon toch weer te kriebelen. In 2014 zag ik dat de Voorleesexpres mensen zocht voor het lezen bij kinderen met een achterstand situatie. Inmiddels doe ik dat onafgebroken bij Syrische, Turkse, Marokkaanse en Nederlandse gezinnen. Series van twintig weken. In een gezin kom ik al vier jaar over de vloer.

Inmiddels voelde ik me aangetrokken tot de streektaal. Las iedere week Gait van de Renderklippen in het dagblad en later de weekkranten. Hardop, waardoor ik snapte waar het over ging. Thuis in Hengelo was dialect not done. Mijn (groot)ouder spraken het wel. Mijn opa vroeg me hoeveel zesstien en zesstien was. Ik zei keurig: 32 opa. Hij zei: nee hoor, dat zijn twaalf stenen…..

Toen er een secretaris bij de dialectkring gemeente Epe werd gevraagd heb ik me aangemeld. Kort daarna zei ik ja tegen het secretariaat van de overkoepelende Dialektkringe Salland en Oost Veluwe.

In 2016 ging ik helpen in de Wereldwinkel Vaassen. Toen die werd opgeheven vroegen ze me bij de zusterorganisatie in Epe. Daar verricht ik zo’n zes jaar winkeldiensten en ben ook maar even secretaris geworden.

Oh ja, ik ben ook nog actief bij kasteel De Cannenburch. Voornamelijk in de winkel en af en toe als suppoost.”

Een diepe zucht bij de verslaggever. Ze leest de vraag die hij op de lippen heeft en zegt: “Het geeft me zoveel energie. Prachtig toch als je dit mag doen voor de gemeenschap! “ En tenslotte de gewetensvraag: wat nu als er maar één taak over mag blijven. ((even stilte) “Jeetje Dick, daar kan ik onmogelijk een antwoord op geven.”

Hanneke in de vertrouwde omgeving van de Wereldwinkel.
Foto en tekst: Dick van der Veen