Aline Dalmolen genomineerd
Dit is de vijfde bijdrage in de serie Vrijwilliger van de Maand. De Vrijwilliger van het Jaar wordt bekend gemaakt tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Epe
Aline is er voor alles en iedereen
Binnenkort 50 jaar bij Wilhelminavereniging
Aline Dalmolen is iemand die je in de categorie vrijwilligers van de buitencategorie wilt plaatsen. Vanaf de lagere school tot nu, ongeveer vijftig jaar later maakt ze zich verdienstelijk voor verenigingen, organisaties en mensen die een steuntje in de rug nodig hebben. Het organisatievermogen en de inzet van haar vader en de zorgzaamheid van haar moeder komen bij Alina samen.
Nog enkele maanden en dan is ze een halve eeuw actief voor de Wilhelminavereniging. “Dat zit me in het bloed. Mijn opa en mijn vader behoorden ook tot de sterkhouders”, geeft ze aan.
Als meisje bracht ze (programma)boekjes rond, bekommerde zich om de optocht, rustte 25 jaar het Pietenleger uit, zat in het bestuur en deed van alles en nog wat.
En dan de inzet voor de herdenking van de bevrijding. “Bij de vijftigste editie mocht ik familie van geallieerden die in Epe zijn begraven, van Schiphol ophalen. Ook Roger Jean-Marie, de Canadees die als eerste de bevrijding van Epe inreed op zijn motor met zijspan. En een man die er toen pas via de Wilhelminavereniging achter kwam dat zijn broer in Epe zijn laatste rustplaats vond. Hij kwam in contact met een overlevende die zich na zoveel tijd nog steeds schuldig voelde aan een crash die ook hem overkwam. We hebben de locatie van het neergestorte vliegtuig bezocht. Ik vond een klein stukje van het toestel. Hij heeft er een kwartier lang sprakeloos mee in de handen gestaan. Ik nam er een week vakantie voor op en geloof me, dat is de mooiste van mijn leven geweest. Met nabestaanden heb ik nog steeds contact.”
Sociaal
In Epe noemen ze haar de lokale minister van Sociale Zaken. Aline met een lach: “Het is zo simpel om iets voor de anderen te betekenen. Samen met een vriendin maken we ter gelegenheid van feestdagen doosjes met chocolaatjes voor de zieke en eenzame medemens. We gaan eens in het kwartaal met een groep in deze categorie uit eten. Mensen zitten van zeven tot elf voor de televisie. Waarom niet van acht tot elf dan kun je nog een uur iets voor de ander betekenen, De samenleving ziet er zoveel mooier uit als we ons om elkaar bekommeren. Ik kwam een vrouw tegen die het niet meer zag zitten omdat haar man ernstig ziek was. Hij was visliefhebber. Op mijn zaterdagse bezoek aan de kraam heb ik er één voor hem meegenomen. Een week later is hij overleden. Iedere keer als ik zijn vrouw tegen kwam begon ze over dat visje. Ik was actief in De Waaijenberg waar asielzoekers werden ondergebracht. Kwam flapuit als ik ben in het dorp in gesprek met een jongen die me uitnodigde. Hij schonk thee voor me in en toen ik het op had spoelde hij mijn glas om en deed er voor zichzelf koffie in. Hij had maar één glas. Daar kwam een meisje van drie op mijn schoot. Ze zei zachtjes dat ze wel dood wilde. Ik schrok en vroeg waarom? Ze zei dat ze dan in ieder geval bij elkaar bleven….Zo hartverscheurend.”
En verder
Alina deed veel voor voetbalvereniging EZC. Ze leidde junioren, was gastvrouw in de kantine, vervulde tijdelijk het voorzitterschap van de club, haalde rolstoeldansers uit de anonimiteit en zo kunnen we nog even door gaan.
Aline doet er alles aan om uit de schijnwerpers te blijven. Ze schrok zich een hoedje toen ze bij de diploma uitreiking bij de RSG naar voren werd geroepen omdat ze zich ontfermde over een klasgenootje dat buiten de groep viel en ook toen ze door een list bij de carnavalsvereniging De Darpspompers werd binnen gehaald om de Pomp van Verdienste te ontvangen.
Maar indrukwekkend is het feit dat ze haar baan opzegde om haar moeder samen met broer Hans vijf jaar lang te verplegen en uit een verzorgingshuis weg te halen.
Er was veel overredingskracht nodig om haar voor dit interview te strikken!
Foto en tekst: Dick van der Veen