Arno Berghorst: genomineerd vrijwilliger van het jaar 2020
Als bestuurslid van de Oranjevereniging OZO, voorzitter van de oudercommissie van basisschool De Bongerd, plaatsvervangend postcommandant van de lokale brandweer en al weer een jaar of tien als kartrekker van Oener Belang heeft Arno Berghorst meervoudig zijn inzet voor de gemeenschap bewezen. Voeg daarbij de keren dat hij persoonlijk of via zijn ondernemingen Riool Service Epe en Installatiebedrijf De Wijnbergen belangeloos de helpende hand biedt aan deze en andere organisaties, verenigingen en instellingen.
Het vrijwilligerswerk zit bij hem in de genen. ‘Mijn vader en moeder zaten in besturen, maar mijn opa Andries Buitenkamp is mijn grote voorbeeld. Een gewaardeerd bevelvoerder bij de brandweer, betrokken bij nogal wat organisaties. Van hem heb ik de drive. Van anderen zoals Betsie en Henk Draaijer en Jannie en Evert Slotboom het streven om alles precies te doen.
Opa nam me als schilder overal mee naar toe; de Draaijers met hun winkel in snuisterijen en de familie Slotboom in hun bakkerij brachten me stiptheid bij. Ja, ik ben een Pietje Precies en dat is best wel eens lastig voor mijn omgeving en voor mijzelf. Als het niet vlot genoeg gaat doe ik het allemaal liever zelf. Nee, uitbesteden is ook niet mijn sterkste kant.’
Zwaar
Bij de brandweer was hij blij vlagen dag en nacht in touw. ‘In de tijd dat onze post met opheffing werd bedreigd. Jij [RED: Dick van der Veen] hebt daar een hele krant over vol geschreven. Het is ons gelukt om het onheil te voorkomen. In die tijd hielp ik ook mee bij de collega’s in Epe. Laat ik je vertellen dat ik diep respect heb voor de spuitgasten van dit moment. Ze krijgen een zware opleiding en moeten jaarlijks aanvullende cursussen volgen. Dat kun je nauwelijks nog vrijwilligerswerk noemen.’
Toen hij 12 jaar gelden een bedrijf over nam, kon hij de bezigheden niet meer combineren. Met pijn in het hart moest hij de slangen definitief oprollen.
Leerzaam
Hij kreeg geen tijd om af te kicken. ‘Rob Aalberts en Herman Dijkhof van Oener Belang stonden op de stoep. Naast mijn werk niets voor een dorp doen, past niet bij me. De afgelopen tien jaren zijn buitengewoon leerzaam geweest. Je komt met het gemeentebestuur en tig instanties in aanraking. Het verrijkt je leven. We hebben in die periode veel tot stand kunnen brengen. Neem het realiseren van neen Dorpsplein, de acties om het laagvliegen vanuit Lelystad aan de kaak te stellen, het tegen houden van de niet gewenste veranderingen in het verzamelen van huisvuil en op dit moment het knokken voor woningbouw in Oene. Dat geeft je zoveel positieve energie.’
Teleurstelling
Hoe teleurstellend voor hem om te ervaren dat het bestuur van deze nuttige instelling tot drie mensen ineen geschrompeld is. ‘Ook in een dorp als Oene begint het wat vrijwilligers betreft te knijpen. Ik neem nu noodgedwongen het secretariaat er ook nog bij. Herhaalde oproepen om steun hebben niets opgeleverd. We deden heel lang zelf het onderhoud van het Dorpsplein. Dat moesten we op enig moment uit handen geven. Gelukkig beschikken we over een potje waaruit we dat onderhoud, reparatie lichtmasten en dergelijke kunnen betalen. Het is spijtig om te ervaren dat in zo’n hechte gemeenschap als die van Oene de betrokkenheid zienderogen afneemt.
Een voorbeeld is de enquête over gewenste woningbouw. Slechts vier formulieren kreeg de gemeente binnen. Het is zo belangrijk dat jongeren in Oene kunnen blijven wonen. Mensen kunnen het door hen gewenste type huizen aangeven. Eerder deden we zelf zo’n onderzoek. Daaruit blijkt hoe groot de behoefte is aan allerlei woningtypes.’
Arno geeft hoog op van zijn medebestuurders in Oener Belang. Zo langs de neus weg heeft hij het over opbouw- en opruimen bij het OZO-feest, onderhoud van monumenten uit de Tweede Wereldoorlog enzovoort. Hij is soms geen avond in de week thuis. ‘Maar gelukkig heeft Monique (echtgenote) er begrip voor; ze doet zelf veel vrijwilligerswerk. De uren die je samen bent zijn daardoor extra waardevol.’